სანთელი აღირსეს დღეობებს,
განლაგდნენ ვარსკვლავთა მწკრივები
ემთხვია ლაშარის ხეობებს,
ცვარი ვით ზურმუხტის მძივები,


და გაელვარებამ შავ თვალთა,
ჩოხებში შეყუჟა კალთები,
ნატიფთა ბაჯაღლო დალალთა,
ააჟრიამულა ბალღები.

ზურმუხტზე ღმერთები როკავდნენ,
ან ტომი სით ეთქმით ადამის,
მარწყვივით ტუჩები ტოკავდნენ,
როგორც საცეცხლურის ანჯამი..

ღმერთო შენ დალოცე ჩურჩულით ნათქვამი,
ერთობის ფიცი და ლოცვა,
ღამენათენები და უგზოდ ნასვამი,
შენს ხატზე ვლოცულობ როცა..

ჩაუცვამთ მთისპირებს ფოლადის ბეთქარი,
სამტროს მოელიან ამბავს,
საომრად წამყვება ეგ ტრფობა მედგარი,
საგმიროს დაგიწერს არაკს..

დასცვივა სისხლი მტრის თავებს,
ვითარცა მშობლის ცრემლები,
სარდლობას დილა ითავებს,
შევებმით, შემოგევლები...

ხმლები ჩაჰკოცნენ ერთმანეთს,
ერთურთს მოჰკითხვნენ ფარები,
ატირდებიან მომხდურთა,
დაობლებული ქალები.

მეც ვპოვებ ჩემებრ შესაფერს,
ვიშიშვლებ გორდას მადლიანს,
ვაი ქალს შენზე შენახედს,
და იმ დედის ხელს მადლიანს..

მიგორავს თავი ბუჩქნარში,
ბალახი სისხლით სველდება,
ო რამდენი მყავს მიზანში,
ო რამდენის მზე ბნელდება..

არაგვის პირას დაგიჭრეს,
აგდია ღალატიანი,
ფეხის ძარღვები გადუჭრეს,
ხმლით არ კი მოჰკლეს სვიანი..

სიკვდილი მოადგა მთის კალთებს ლელიანს,
ვაჟკაცის ალერსი სწყუროდა,
თვალთ უბნელდებოდა ბალახში ბნედიანს,
იმგვარი მიჯნური სტუმრობდა.

მილეულ გულისთქმას უსმენდა სიკვდილი,
არ თრთოდა, არცა რას ლამობდა,
ახრჩობდა მის თვალებს ცრემლების შიმშილი,
ვერ ტიროდა თუმცა ნანობდა.

ბურანი დააწვა მთის კალთებს
და მკვდრებმაც დახუჭეს თვალები,
გვამს გადაჰფენია ცის თაღზე,
მიჯნურის ჩამქრალი თვალები...