აი ნოემბერიც დაგვიდგა და
დაგვიბნელდა ცაც,
შენში ისეც წვიმა მოდის
და გიმშვენებს თმას.
ტალახიან მთაზე ვზივარ
ვასაფლავებ  ვარდს...
იცი? მაგრამ შენ არც იცი
და არ ვაპირებ თქმას...
ფიქრი გამიდეკემბრდა
და გაიცრა ცაც...
ნეტავ ახლა აქ იყო და
მე გითბობდე ხელებს,
ვარდს ჩავკიდებ მთების ძირში
მოგიტანდი გვირილებს...
ერთად, ცრემლს გავატანთ ნოემბერს
დავნამავდით ცას.
ამ ნისლიან ცაზე ლამაზს
ვერსად ნახავ სხვას...
მაგრამ ისევ მარტო ვარ ,
უკვე ფუნჯით ხელში,
წარმოგიდგენ და თან გხატავ
მანათობელს ბნელში...
მე გამიხმა ძვლები,
ამ სენტიმენტებით
შენ რას გრძნობ?
თქვი და გულს გაგითბობ ცრემლით.
მე დაგელოდები,
ცას შევყურებ მთვარიანს,
შენ არც იცი რას განვიცდი
და ჩაის სვამ შაქრიანს.