(გარს ეფინებოდა უკვდავის წყალობა
სამკუთხა კლდეებში ქალ-დევთა სიცოცხლეს,
მაგრამ იქვე იყო ჩრდილ-სახა ხრწნადობა,
და თვით ვერ ყოფნიდა თავისვე სიმოკლეს...)

...ლოტოსთა სიმშვიდით აღსავსე დინება,
„ტანი“ს ასოთ რიცხვში გენს უწმენდს სინათლეს,
კა(-)ბადონს, ცით წვდება აისში დიდება,
აისი, მზით წვდება ლაჟვარდულ სილაღეს;

ცოცხალი ცოცხალში, სიონის პირიმზით
არის თვით ცხოვრება, რა,-მზესთან კა(-)ვშირი,
თუმც სეტ(-)ყვის, ქარბუქთან მზაკვრული წილისყრის,
არტყია დროება გამხრწნელად საშიში.

ამ დროს კი გარბიან მთვარის სხივ ტოტ(-)ებში
საუკუნეები წუთიერ სისწრაფით,
ნაბუქოს სიზმრიდან მკვდარ კერპის კოჭები,
ჯერ დგანან, თიხის და ფოლადის „სიმართლით“.

მხოლოდ ეკალ-ბარდი მტვრიან სიმარტოვით,
კვლავ კაწრავს სარკოფაგს ცოცხალ ცეცხ(-)ლის სახლში
და თვით ბოროტების ბნელი, ,,ის" ბატონი,
დაძრწის მაინც შიშით გვამთა ელიტაში,

რადგანაც მან იცის, ოდითგან უწყოდა
წრის ტანის ბოლო რომ თავშია შერწყმული
(ოდესღაც სინათლემ, მზესვე გაუწოდა
რა,-მზეს(-)თან, მზე,-რა(-)თი, მეფობა, ცხებული)...

- თეთრი მდუმარებით, თეთრი პირამიდა
უდაბნოს ერთვოდა სიცოცხლედ სიკვდილში,
იდგა ანუბისი, ფერფლით მტირალი და
იცავდა აკლდამას მუხლ-მოყრილ სინდისში;

ქვიშის გორაკებთან ღმუოდნენ ჩრდილები,
ნაცარს უწყევლიდნენ საკუთარ სისუსტეს
აისს ემსხვრეოდნენ ჯარები ჩრჩილების,
ვერ ეგუებოდნენ ლპობაში სიჩუმეს.

და ტოლი ფერდების სამკუთხა კლდეები
ვარიაციებად, სიმბოლოდ კვლავ აღდგნენ,
გაპირველქმნადებად გათლილი დღეები,
სხეულში აწონილ ლოდებად აღაპყრეს.