სისხლისმღვრელი ომი იყო
თუ ეწოდოს ამას ომი,
სად ორმოცი მოდიოდა
იქ ხვდებოდა მხოლოდ ორი
ლომს ჯობნიდნენ ქართველები,
მტერი აღარ ინახვოდა
გაჰყვიროდნენ აღელვებით,
მომხდური ღმერთს ეძახოდა..
გამარჯვება ახლოს იყო,
მოდიოდა სისხლის ღვარი,
რომ გამოჩნდა შორი გზიდან
მტრის მაშველი და მდევარი,
წინა ხაზი მოარღვიეს,
თვით ფოლადის გულიც გაცვდა,
დამარცხებამ არ დაუწყო
ყოვლისმომსვრელ სიკვდილს დაცდა
მხოლოდ ერთი სხვების ზურგში
უკუქცევის დასაცავათ,
ირჯებოდა დემონივით,
თვისი ძმების დასაცავად.
ოთხი მოხვდა ქეიბური,
ვინღა თვლიდა ტანზე ისარს,
ბრძანა ღმერთმა, თვით სიკვდილი
გაჩერდა და მიწა იძრა,
ვერ გასცილდა მტერი იმ ერთს
საღამომდე ჰყეფდა ხმალი,
სანამ მთელი აღარ შერჩა
პერანგის ქვეშ ერთი ძვალიც..
წამოიქცა გონმიხდილი,
მოსაკლავად შეეზარათ,
მიატოვეს სპარსთა იქვე,
დამარხვაც კი დაეზარათ..
აღარ დარჩა სიახლოვეს
გმირი სისხლის მაძებარი,
და ქართველთა ასაკლებად
გაემართა მადევარი....

საღამო ხანს, ნისლი იყო,
მხცითმოსილი ზორბა გლეხი,
შვილს გვამს რომ ეძიებდა,
ამ დალოცვილს გაჰკრა ფეხი,
გააოცა ფეთქვამ გულის,
უფალს მადლი გადუხადა,
ერთა ვაჟის გვამთან ერთად,
სამადლო არ გაუხადა,
მოძღვარი და დასვენება,
წაიყვანა ისიც სახლში,
ერთიანად დაცხრილული
თუმც ბოდავდა თურმე გზაში..

ჟამთააღმწერელი მინაწერი


მზე ჩაიკარგა ქვიშაში
ისევ დაობლდნენ ქვიშანი
ბედს გადმოეცა ნიშატში
ავი რამ ბედის ნიშანი

გულამღვრეული ავდექი
სხეულმა ვერ გაიხარა
დილითვე ცხადლივ მეჩვენა
დანით დაკლული წიქარა

შემოვიხვიე ქვეშაგი,
თვალს ჯერ ბურანი ეხურა,
ჩემს შემფარებელ დუქანში
ლავაშს აცხობდნენ მესხურად..

ანგელოზს მადლი ვუბოძე,
ღვინოთ დაწურულ ყურძნითა,
გამომეგება დიაცი
რვა თვის მოწეულ მუცლითა..

დავლოცე დედის მანდილი,
არც რა ვინდომე ხათრითა,
ნეტაი იმ ახალშობილს,
ამ ქვეყნის ცოდო-მადლითა.

ცხენი ავხსენი ფაცხაში
იქიდან წასვლა მეცადა,
ნეტავ კი წავსულიყავი,
ფიცი არ ეთქვათ ზეცადა..

მასპინძელთ ცხენი ამართვეს,
წამომეწივნენ შინიდან,
შე უგუნურო! რას შვრები!
ნუთუ სიკვდილი მოგინდა?!

თუ წახვალ, დაჭრილს მოგკლავენ,
ფერი არ გადევს სახითა,
მერე მე ვით ვიამაყო
გმირის პირისპირ ნახვითა..

დედამ ჩამომხსნა ხანჯარი,
შეხვეწნაც ვეღარ ვიკადრე,
ნეტავ კი მოვმკვდარიყავი
სანამ მნახავდნენ იქ.. ადრე..

ტყეში წავედით შეშისთვის,
ისე საამოდ გრილოდა,
რას მივხვდებოდით, ბედი თუ
ღალატის გზებით ვიდოდა..

ტყიდან შინ მობრუნებულებ
ცეცხლმა დაგვიწვა თვალები
ნახანძრალ სახლში ეყარნენ
ხმლით აჩეხილი ქალები..

გადეხსნა ხმლის პირს მუცელი
სვეუბედური დედისა,
ასე მიეზღო მასპინძელს,
გმირის დაფარვა მდევრისგან...