"სველ, ნაზ, ბნელს მიაპობს უწვრთნელი მერანი",
ამბორს გყოფ ლავიწთან, განდეგილ ვენაზე,
ორგაზმად ვადინე კალმის წვერს მელანი,
ლექსის სიზმრის არხში დავეც შენს ვნებაზე,

მუზად გაგაშიშვლე ფურცლის თეთრ ზეწარზე,
მოკლელექსტრაჟიან მხატვრულ ეროტიკად,
ალერსს გფენ სტროფების ჩემ-ფიქრა ზეგანზე,
სიმშრალე გამოვწვი, ძარღვით შენ რომ გტკივა.

აზრებს ჩამოვაცვი შენი სხეულება
სიცხადის მიბაძვის წერის გაჩრდილებად,
ვმართავ შენს ნდომასთან ფიქრთა წვეულებას
და ჩემს თავს მოვტაცე სტროფთა გარყვნილება...

თუმც ამ მისტერიის ჩარაზულ სიშლეგეს,
არ მივცემთ უფლებას სიცხადედ აღტყინდეს,
სჯობს ლექსი ბორკილად დაედოს სიმწველეს,
რათა ოქროს რგოლი ცოდვით არ გაგიტყდეს.