"ბედის სამზღვარს" იქით სადაც, დრო, წლებს მტვერივით ედება,

სადაც არ ყვავის მზის სხივი და მთვარე სევდას ეხება,

სადაც ნაღველი, ობივით, გადაკრობია ცხელ გრძნობებს,

საც "ფიქრთ-ნაზიარ ვარსკვლავებს" ხორბლად უყრიან ყვავ-ყორნებს

სადაც შავ-ფიქრთა ნაღელვი შუბლზე გესხმევა ცივ ოფლად,

საც სულის ურდოს ტკივილით კვნესა ითვლება სრულ ნორმად,

სადაც ბალახად ამოდის ღვარძლი,სიცივე,ტკივილი,

ჰქროდა უმხედრო მერანი და მდუმარების წივილი.

ხანდახან სივრცეს აპობდა ყორნის ხრინწის ბასრი ხმალი,

დაწყევლილი ქონდა ყრანტლით,ბნელთ უბნელესი ტრამალი...

ცა ცეცხლის ცრემლებს ღვენთავდა, სატრფოს გრძნობით ადუღებულს,

ქარს შავი ფერი ჭორფლავდა შავი მიწით გაბუქებულს,

მხედარს, ყორნისგან დამარხულს, ქარი სტვენით თან უთხრობდა,

დედის ნანას, ქარ მოტანილს; მშობლის მკლავებში უხმობდა.

მაგრამ ჩაეკრა მხედარი ცივი მიწის ძლიერ მკლავებს,

მოწყვეტილი თვის სამშობლოს, მამა-პაპის ნათელ მხარეს.

მხოლოდ მერანი ერთგული, "წ....ბის, ქარიშხლის გამპობი",

ჰქროდა სამარხის გარშემო, პატრონის ცხედრის მპატრონი.