ლოცვად რომ მივალ ეკლესიას, ვანთე სანთელი
ჯვარცმის წინ ვიდექ დაჩოქილი სევდად ნაქცევი,
სიტყვის დქა კითხვის კოშკი მქონდა მაშინ ნაშენი
მეც, არ ვაყოვნე და დავიწყე ჩემი სათქმელი:

"უფალო, მითხარ რა შეგცოდე ნეტავ ასეთი?
ჩემი ცხოვრება ბნელს რომ მოუცავს და არ ჩანს ნათელი,
დღის გათენება სავსე არის მუდამ ნაღველით,
იმედის გაქრა ჩემს თვალებში ბოლო ნამცეცი.

ხშირად, საღამოს, მზის ჩასვლას რომ სევდით გავცქერი
ცრემლები მწყდება, როგორც სანთელს ცხელი ნაღვენთი
და ღამ-ღამობით არ გათენებას თუ კი გავედრი,
მე მართლაც მინდა რომ დამიდგეს დღე, არ გამთენი.

ვიცი, რომ მეც ვარ უამრავი ცოდვის ჩამდენი,
ალბათ მექნება განაჩანიც მსგავსი საქმესი. . .
თუმცა.. ვინ არის უშეცდომოდ ამ გზის გამვლელი?!
და გთხოვ, შემინდო შეცოდება შენგან გაჩნილს."

მოისმინა რა, ღმერთმა ჩემი ეს აღსარება
მომიახლოვდა და გამანდო მისი განგება:
"ჩემი სურვილით მოხდა ქვეყნდად თქვენი გაჩენა
და არც გაივლოთ თავში აზრად გზიდან აცდენა."




T.S