ვდგავარ ნაპირზე ჩუმად, ძაძით მოსილი ტანით,
ვინამავ თვალის უპეს ძლივს შესამჩნევი ნამით,
ფიქრი ფიქრს მისდევს, მაგრამ ტალღის ხმა მაინც მესმის,
ეს სიხარულის გზაა თუ უიმედო მგზავრის ?!

დამსხვრეულ ქვებში ვეძებ მე ნიჟარათა ნაშთებს,
ცა კვლავ მიბრუნებს ძალას, ძალას, თითქოსდა უშრეტს,
მაგრამ ღრუბელი მოდის, ფრთებსაც ნელ-ნელა გვიკვეცს,
ისევ ბრუნდება განცდა „სიცარიელე გვითრევს“.