გულზე მაწვება სევდა აუხდენელი ნატვრის,
შენზე ფიქრებმა შთანმთქეს, ეს გულიც ჩუმად ტირის.
ვერდაბადებულ ღიმილს ფიქრები შორით მიაქვს,
დრამაც თავისას შვრება გულის სიღრმეთა შორის;

არსებულ ფიქრთა წვდომას წმინდა გონებით შთადის,
მეც გახსენებას ვიწყებ, აწმყოს ცრემლები მომდის,
განგებას მსხვერპლად ვსწირავ მოგონებების ზღვისთვის,
რომ მეც გამხადა წილად მარადისობის ბედის.