დიდი ხანია ხმა მესმის უფლის,
ო როგორ მწიფან მზეში შვინდები,
რომ თურმე მხოლოდ ჩემს თავზე ვწუხდი,
ამეკვიატა.. ვეღარ ვმშვიდდები..

დიდი ხანია მეძახის მამა..
მე კი.. დავყრუვდი.. არ მესმის მისი,
რომ მიილია მითების ხანა
რომ ვერ მივიღე მე ეს საწყისი..

ვდგავარ ფეხშველი შიშველ ვენახში
არ ვეფერები ყლორყებს ამჯერად,
რომ უფლის სისხლი მიდუღს ვენაში,
ჯერაც ვერ მივხვდი.. ჯერაც არ მჯერა...

სადა ხარ დედავ, სახემცინარევ,
მაინც სად გავეც შენი მანდილი..
რომ წუთისოფლის უგზო მდინარე,
ჯერაც ვერ გახდა გავლად ადვილი..

სადღაც კუთხეში ტიროდა მწყემსი
ფუძესმოკვეთილ ლერწამის ენით,
რომ უკვდავება გავცვითე ექვსი..
რომ ვერ დამღალეს ამდენი დევნით..

იყუჩე სულო აღვირახსნილო,
რომ მიუშვია სინდისს სადავე,
გულო, ბევრთათვის უწინ გახსნილო,
დაგასაფლაონ ნეტავ ახლავე..

წიოდა ბედი ცისფერ ცირგვალში,
როგორც უყივლა ხმალმა არსენას,
დემონი მიზის ღმერთო, ცისგვამში!
თქვა და ცოდვილმა ღმერთი ახსენა...