გარდამავალი ფერები
დასციცინებენ საწმყსოს
არეულია ფიქრები
აღარაფერი მახსოვს
თრთოლვით დაღლილი თითები
მასში ხედავენ საქმროს
სიმწრით დაძერწილ მიმიკებს
ვერ ვემალები არც ვთმობ
გრძნობით შეპყრობილ ლირიკას
შენისურნელი ათრობს
ბედნიერია ის კაცი
ვისაც არავინ ახსოვს
ბოღმით შექმნილი ჟანდევუ
მტკიცედ იერთებს ჩარჩოს
ოთხთვალა ურემს შემხტარი
თვალს ვეღარ მოჰკრავს მარტოს
გადუდგებიან ერთმანეთს
გზაზე არცერთი დათმობს
ორივეს ერთი სული აქვს
გულთან გონებამ დასცხოს
იტყვიან კვალი ორია
ეს რატომ დადის მარტო
მაგრამ ცხოვრება ომია
და ღმერთმა იცის რატომ!