კვირა ყოფილა წლების უკან
(ოთხმოცდაჩვიდმეტს),
ივლისის ოცში რა ლამაზად გათენდა დედი.
ებრძოდი ჩემით გამოწვეულ ტკივილის შიშებს,
სანამ ჯანმრთელს არ ამიყვანდი მომტირალს ხელში.

ივლისის ცხრამეტს უცნაური იდგა საღამო,
მტრედები თითქოს გაიფიცნენ...
ჩუმად ეძინათ.
ზეცას ისმოდა სიხარულის ხმები საამო,
ანგელოზებს კი ციცქნა გოგო გულზე ეწვინათ.

მომდევნო დილით სულ მთლად გაქრა ოჯახში დარდი,
მხოლოდ მადლობის ხმა სწვდებოდა ზეცაში უფალს.
როგორც ამბობენ სათამაშო თოჯინას ვგავდი
და დავუბრუნდეთ მოგონებას,
რომ წლების უკან -

ივლისის ოცში გამთენიოს ბავშვი ატირდა,
ივლისის ოცში შეამჩნიეს უცხო მზე ცაზე.
ვერავინ მიხვდა წინა ღამით მტრედებს რა სჭირდათ
და ამ მტრედების სიჩუმეში - მე დავიბადე!

ჩუმი 'პოეტესა'