ბეთჰოვენი რომ სონატას წერდა
მთელს თავის გრძნობებს ნოტებში ტევდა...


მთვარის სონატამ მიაძინა ვარსკვლავი ცაზე
დაბნელდა ირგვლივ,მთვარეც კი თვლემს და კვლავ დგება განზე
ვუყურებ ცას და ჰორიზონტიც გამოჩნდა ხაზზე
გათენდება და დარი იქნება,ხან წვიმა,ან მზე...

განა ცხოვრებამ მოგვიფინა ია-ვარდები?
ისიც არ იცი,ხვალ რომელ ჩიხში გადავარდები
ღამეა,ისევ მელანდება ცხადად კადრები
და ალბათ ერთად გავათენებთ მე და ჭადრები...

და ბოლოს მათთაც ჩემს განსაცდელს რომ მოვუყვები
მარტო დავტოვებ,ნაცნობ ქუჩებს გამოვუყვები
ყურში ჩამესმის ის ნაცნობი მთვარის სონატა,
რომელმაც თითქოს სევდაც,დარდიც,ძალაც მომმატა...

მთვარის სონატამ მიაძინა ვარსკვლავი ცაზე
დაბნელდა ირგვლივ,მე ისევ ვტირი,არ ვიცი რაზე...