როგორც კლარჯეთში მზე ჩადიოდა,
ისე წვიმდა და ისე ჰყვაოდა
ჩემი ნატვრის ხე, ხელით დარგული
იზრდებოდა და დრო გადიოდა...
მე ისევ ის ვარ, შენ კი შეცვლილი
ჰგავხარ მარტის თოვლს მიწას ადნები,
შენში სიყალბებ მე წამაქცია...
წამაქციე და ისევ ავდგები!
შენ კი შეცვლილი ისევ ამყვები,
ისე გაქრები, როგორც სიზმარი
მე შენნაირი „ბოღმა“ არავარ
და არც სახეზე მადევს ნიღაბი.
გვირგვინი გადგას თავზე -ამაყობ,
რომ თვითონ არ ხარ მეფის შეგირდი
თუ ხარ ძლიერი კიდევ შემპირდი!
ვერ შემისრულე?! ვეღარ შემრიგდი?!
მაშინ ხარ მეფე : სუსტი, უძლური
შენ დასაცინი ხდები ქარების,
ლურჯი ცა ისევ გაგეხიზნება
მეც მომბეზრდები, დაგეკარგები...
წრეგადასული ვეღარ ინატრებ
წარსულის უკვე აღარ დგას სუნი
არც მომავალი აღარ იდარდებს
შენში სიცრუის თუ ფეთქავ გული.
ძალდაშრეტილი ალბათ იქნები
არყოფნის კიდეს დაშორებული
ალმინავლული ქრები ნელნელა
შენ , ჩემს თვალებში გაორებული!