ცისფერ ქაოსში ჰყვაოდა ფითრი,
წითელი, როგორც დაისის თოვლი,
მაკლია რაღაც რაც აწ არ ითქმის,
რაღაც თბილი და სავსე სისოვლით.

ვწერდი ტაეპებს როგორც მოცარტი,
როგორც სულელი ცელქი ღიმილით,
სიკვდილმა ბედის გაშალა კარტი,
როგორც მარყუჟში ყელის ტკივილი..

ვხედავ არსებებს თეთრი ხატებით,
და მე არ ვიცი როგორ გათენდა,
ასე, კივილის ბრმა ატატებით,
სიზმარეული წავალ აქედან.

ვხედავდი შოპენს მუხლზე დაჩოქილს,
მოხუც ბეთხოვენს სთხოვდა სიბრმავეს,
და მე აფთარი კლდიდან მოვედი,
რომ გამეფურჩქნა შენში იმავე..

დავარდა დარდი, დღე უძინარი,
ღამეგანათევ მსხლებში დაბერდა,
რომ ხელმწიფე ვარ გაუცინარი,
რომ უშენობა ისევ დამჩემდა..

ეხვევა გველი მზისფერ ყაითნებს,
და რძისფერ შროშანს მთვარე გაათბობს,
ო, როგორ მინდა ქვევრში ჩავიქცე,
ან ქაოსიდან სადმე გადამრთონ...

ვინ ხარ არ ვიცი, და თუ კვლავ ვიცი,
რატომ ხარ, რისთვის, თავად არ მესმის,
ვეღარ მომძებნით.. მე არ დავიცდი,
რაღად გიხსენებ, მე ხომ დავეცი..

დაუძენძია მიწას მუხლები,
გამოუკიდავს ეთერს მშვიდობა,
ყოველ საღამოს, შენგან ვბრუნდები,
და მერე უფალს შევთხოვ შენდობას...