წვიმიან დილას, იმ წვიმიან ბაღში
შენი მონატრებით მე სულ მთლად დავშრი.
ხის ქვეშ ვეგდე და მარტო გელოდი,
რადგან მე მხოლოდ შენით ვტკბებოდი.

იცი?! უშენოდ მძიმედ ვკვდებოდი
და მე სიზმრებში გეფერებოდი.
მე შენს გარეშე ვეღარ ვდგებოდი,
შენს ემოციებს ვერ ვეხებოდი.

შენზე, შენზე ამ ფიქრებით მე გონება დამებინდა,
და ეს შენთან შეხვედრებიც მე თავიდან ამერიდა.
მომენატრე, მომენატრე და
"ახლავე" ჩამეხუტე,
მე ამდენი მონატრებით სჯობდა, რომ არ დაგეხუთე.

ჩემი გრძნობის ეს სიგიჟე აღარაფერს არ ჰგავს
და ეს გული შენ არასდროს, შენ არასდროს გკარგავს.
შენ ხარ ჩემი საოცრება და შენი ეგ თვალები
ისე ბრწყინავს, რომ მათ ახლოსაც მე ვერ ვეკარები.

მიყვარხარ და მენატრები მე შენ ჩემო ქალღმერთო
და მსურს, რომ აქ შენ ჩემს გვერდით შენ მალევე აენთო.
ჩვენთან ახლოს დღეს დამდგარა ჩვენი გრძნობის ნავები,
იმ დღეს თურმე შენთან ერთად მათ ალმურში გავები.