შენ სახლში ღმერთი გელოდება ცოლ შვილის სახით,
მე სახლში სადაც გავიზარდე აღარც მელიან.
გამოვიკეტე შეშლილივით საკუთარ თავში
და ეს ბაგენი გამუდმებით შენზე ყვებიან -

რომ თურმე ისე მოიპარე ჩემს სულთან ახლოს,
წასვლის უფლებას საკუთარ თავს არ (თუ ვერ) ვაძლევ.
მე შენთან ერთად (თუნდაც ახლოს) წამიც არ მახსოვს,
მაგრამ თამამად განვაცხადებ, რომ შენ შემავსე.

მაკლდი და თითქოს ღმერთმაც ასე ინება ჩემთვის,
თუმცა შენ ღმერთი შვილის მზერით გიყურებს ჩემო.
მე მთვარესავით შავ ღამეში შემოვრჩი კენტი,
შენ ვიღაც სულ სხვა გიყურებს და სულ ყველგან გჩემობს -

რომ მისი ხარ და მე ზღაპარი
-არც კი ვარსებობ,
ილუზიაა ყველაფერი ჩემი შექმნილი,
მე შენი ხმა და შენს თვალებში ცქერა არ მეყო
და ყველა სიტყვა მაპატიე როცა შეგპირდი,

რომ გრძნობებს ჩემგან გავფანტავდი
შიშმა შემიპყრო,
რომ ერთ დღეს შენთან საერთოც კი არა დამრჩება.
რა მოხდებოდა შენი ღმერთი ჩემო მე ვიყო
და მხოლოდ ჩემზე ლოცულობდე დილით ხატებთან.

ჩუმი 'პოეტესა'