აჰა. გასცვივდათ ვარდებს ფოთლები,
და მესაკრავედ გადიქცნენ ქარის,
ჩემი ძეძნების ზღვა მეომრების,
შორეულ სურნელს მოიტანს ქალის..

დასტყვია სისხლი ნაჭრილობევზე,
გამხმარ ყაყაჩოს აწვიმს ნარინჯი,
მძიმე სხეული ძეძნის ღობეზე,
მიუბჯენია.. სამი ნაბიჯი..

სამი ნაბიჯი მაშორებს შენს გზას,
გზას შენს მზემდე და უკვდავებამდე,
ფერდში დაჭრილმა გავცურე თემზა,
ო, რა შორია სულთქმავ შენამდე..

ვწევარ ბალახად სევდით დაღლილი,
ციდან ნარინჯი მაწვიმს და მათოვს,
და უკვდავება შენით განცდილი,
როგორც თვალები მზესავით მათბობს..

თოვდნენ საღამოს ცრემლად ფიფქები,
და მხოლოდ ჩემი მიწა დასველდა,
რომ მალე მე აქ აღარ ვიქნები,
რომ უკვდავებავ, წავალთ აქედან..

ვითხოვდი ხელებს ვარდად შემრეშილს,
როცა სურნელი ვარდის გამშორდა,
შემოდგომისგან ნარინჯით შეშლილს,
სურნელი მეცა ტაძრის ახლოდან..

მეცა სურნელი თაფლის და ფიჭის,
ხელში მეჭირა უკვდავს სანთელი..
რომ შენ მოხვედი, ჰო.. უკვე ვიცი..
რომ დამიმკვიდრე ზეცად ნათელი..

არ იყო ცეცხლი ჩაუფერფლავი..
ო ეს მოწყენაც ისე დამჩემდა..
ო, ჩემთან იყო ახლა ნეტავი..
თვალებში მზემაც სანამ დამტოვა..