. . . უკვე წარვსდექით ჩვენ ორივე
ამა ცხოვრების სამსჯავროზე;
(ცხოვრების და არა ზეცის,
არ შეგეშალოთ!)
რამდენი დღე, კვირა, თვე და
წელი გასულა. . .
შევიცვალეთ? თითქოს არც ისე;
ჩვენს თვალებში ისევ ანთია
ხასიათი,
რაც ჩვენ ჩვენად გვხდის. . .
ვერ ვცნობთ ერთმანეთს?
როგორ არა!. . .შორიდანვე დალანდული სილუეტიც
ჩემად ჩავთვალე;
„ის ხომ არაა?
და ასევე მან. . .
მაგრამ რა მოხდა ჩვენ ორს შორის?
რა შეიცვალა?
სახეები არ დაგგვიწყნია
და არც გუნება,
არც სურვილები,
არც გემოვნება. . .
რას დავუკვირდეთ? ორნივ დავფიქრდით და
მოვიფიქრეთ, ის, რაც ისედაც
უკვე ვიცოდით;
აღარ გვიყვარს ჩვენ ერთმანეთი;
აღარ არის ის მაგნიტი,
რაც უკვე იყო;
მისი ადგილი დაიკავა სიცარიელემ....