ნისლისფერ ხეობებს მივანდე ფიქრები,
უშენო ნისლლები ჩემამდე მოდიან,
გაფრინდი ძვირფასო.. მე შენთან ვიქნები,
თუმცა კი შენამდე ათასი კბოდეა..

შეჰფერთხა არაგვმა სიმწვანე ლოდების,
ცხოვრების მორევში გადაატრიალა,
მარტოსულს სასთუმლად დამიდევს გოდების,
შენი თვალებისებრ მზისფერი ფიალა..

მივდივარ მწუხრისკენ.. სოფელში ვიჩქარი..
საცაა ჩაქრება ცის თაღზე სინათლე..
თუ დაიგვიანებ, ქალაუ.. მითხარი..
გზად მოგეგებება უთქმელი სიმართლე..

ვიცი რომ ჭიუხებს შვილივით გამიზრდი,
ძეძნები ძიძობას არ დაგზარდებიან,
ათას წლის მიწურულს ყორღანში დაგიცდი,
ო წლები ტიალი რა სწრაფად ქრებიან..

დაისის მზეო და აისის მთვარეო,
გფარავდეს ლახვარი იმ წმინდა გიორგის,
შენ უბის კალთაში რად შემიფარეო,
თუკი არ გიყვარდი.. თუკი არ მინდობდი..

დაეცა პირიმზეს არსიდან წყვდიადი,
და სახე სათუთი ცრემლებმა დასერა..
ნუ სტირი ქალაუ.. ღმერთია დიადი..
გიბოძა ნაბადი.. თუმც ფიცის არ გჯერა..

მაჰხვეტენ ზვავები თეთნულდის ხეობებს,
ვიშვიშებს მთაწმინდა იმათი მზვერავი,
მახველ და ვარსკვლავად დააჩნდი დღეობებს,
რაღა მე მიწუნებ უფლის შვილს მე რავი...