***
მე შენ გაჩუქებ სევდას,
გაზრდილს,ვით გაზაფხულის ნორჩი ყვავილი,
ვერ მოვერევი ჩემს თავს,
და დავიწყე უნებურად მელანქოლიური კივილი.

მე გაჩუქე თავის ტკივილი,
შენ კი არაფრით აგდებ ჩემს გულს,
დაჯექი დაიწყე მარტოობისგან ტირილი,
შორიდან აკვირდები ჩემს ცხოვრებას გადატრიალებულს.

შენ რომ ჩამოჯდები საფლავის ცივ ქვაზე,
და დაიწყებ თავის მართლებას,
მე ზეციდან ვიფიქრებ შენი ცხოვრების დარდზე და ავზე,
შენი ცრემლი იწყებს ჩემს ქვაზე უნებურად დაშვებას.