მზე ჩადიოდა.სიკვდილის ანგელოზი საფლავის ქვაზე ჩამომჯდარიყო და უკვანასკნელი სისხლიანი ცრემლით ეგებებოდა ახალ ღამეს, სავსე მთვარეს... ყორანმა ფრთა ფრთას შემოჰკრა და ცაში აიჭრა,მზის უკანასკნელი სხივი გადაკვეთა და უკიდეგანო წყვდიადს შეეგება,რომელსაც სიკვდილი მოჰყავდა თან.ანგელოზს სტკიოდა...წყვდიადს სიკვდილთან ერთად შვებაც მოჰქონდა.მის სახეზე ბედნიერების ცრემლებმა ტკივილისა ჩაანაცვლეს...ანგელოზი ცაში აიჭრა... საფლავის ქვაზე ჩამომჯდარმა ყორანმა დაიჩხავლა და მანაც ანგელოზს მიჰბაძა.ეს მშვენიერი არსება კი წყვდიადს ღიმილით შეეგება,როგორც ერთ დროს საყვარელ ადამიანს ეგებებოდა.გაახსენდა ყველა ადამიანური გრძნობა... ყველა ვინც უყვარდა...ყველა ვინც სძულდა... ყველა.. ვინცამ წყვდიადმა წამის მეასედში შტანთქა!!!!...ყველა ვინც ამ ბურუსმა მოიცვა...სიკვდილი...ეს უკიდეგანო წყვდიადია რომელიც გრძნობებისგან გათავისუფლებს, მაგრამ ყველაზე მნიშვნელოვანი ამ გრძნობებს შორის ალბათ სწორედ ,რომ ტკივილია...