მგონი ზიზღს ვიწვევ ყველაში ვინც კი
სიცოცხლეს აღარ ებღაუჭება
გული მითბება, თუმცა კი ვიცი
ამ სამყაროში ვერ გადარჩება,

თავი საკუთარი, ქარიზმა, მიზანი
ვხატავ ფერებად კედელზე სურათს
რას ვეღარ ვხედავ თუ გამოიცანი
ეს ფაქტი ღამის სიბნელეს ვერ ხურავს.

გესაუბრები, ვკითხულობ ყურანს,
ზიზღი, სიმდაბლე სხივად მე მერგო,
ხშირად მეც ვკიცხავ თავს გამიზნულად
თავს ვუმეორებ, ღირს ხარ - შეგერგოს!

თვალებში ირგვლივ, მათ ირგვლივ ვხედავ,
ზიზღი იზრდება სულში მუდამდღე
ვეცდები, გისმინო, არ გამოგედავ - ო
და ჩემს სიტყვებს თუნდ ვეღარ უკვდავყოფ.

დიახ, ჩემს სიტყვებს ფასი არა აქვს
სიცოცხლე ჩემი ვფიქრობ არც ფასობს
გონებას ტვირთი სიტყვად გადააქვს
ჩემი დაცინვაც არ უნდა „გამაზო“.

გრძნობებს შორის ზიზღი მეტად მეზიზღება,
ესეც ზიზღია, ფესვებს რომ იდგამს,
უბადლო ვერ ვარ, თან არ მიყვარს ქება
უმადურება დამედგა რქებად.

მსურდა სილაღის თქვენთვის ჩუქება
და კარგად მახსოვს, ახლოს არ მომიშვი,
დახმარება მსურს, სიტყვის უთქმელად
ზიზღის გრძნობისთვის ყველას ბოდიში....
ე.მ.