ნუთუ ამ ქვექნად ვინმე არსებობს,
ვიღაც ისეთი, ვინაც მიტირებს,
ნეტავ წასვლის წინ ხელს თუ ჩამკიდებს
და მე, რომ წავალ ცხარედ იტირებს

ნეტავ თუ შესძლებს ისევ შეეხოს,
ერთ დროს სიცოცხლით აღსავსე ხელებს,
გაყინულს ისე თითქოს და ჩუმად,
ზამთარ სწვევია ამ ფერად ველებს.

მე მეფიქრება ბევრი იტირებს და გაიხსენებს ცრემლით ძველ ამბებს
აღარ ავირევ ამ ფიქრით აზრებს
ჩემს სხეულს მაინც სიცივე ანგრევს

ეს არ მაღელვებს, საერთოდ არა,
მე მხოლოდ ცრემლის ტალღა მაშინებს,
ტალღა, რომელიც ვიცი წამლეკავს,
რადგან სახელი ჩემი გაშინებს.

არ მინდა ცრემლი, არ მინდა წყენა,
მხოლოდ სილაღე და უფლის რწმენა.
გთხოვ ჩემს საფლავზე შენ ნუ მოიწყენ,
მე ხომ მაცოცხლებს შენს გულში რწმენა.

თქვენ ნუ გგონიათ, მე მოვკვდი წინათ
არამც და არამც მკვდარ ვიყავ მიწად.
ახლა კი ვცოცხლობ მილიონ გულში,
სიცოცხლე ვნახე სიკვდილის წილად!