ნაღველი ემატა სევდიან თვალებს,
გულის კყნჭულში რომ დამალულა,
კვლავ ეამბორა ბედნიერებას
და იმქვეყნიურად გადააქცია.

ისევ ცრემლები შეაშრა თვალებს,
ისევ იმატა უბედურებამ,
ისევ აიმღვრა თვალებში სითხე
და მოიღრუბლა კრიალა ცა.

კვლავ დაიყეფა გესლიანმა ხმამ,
კვლავ წარიტაცა წუთ-ნეტარება,
კვლავ ვიღაც მორჩა აქ სიცოცხლეს და
კვლავ ვიღაც დარჩა აი ამ ქვეყნად.

კვლავ ენატრება ვიღაც ჩვენს თვალებს,
კვლავ იმეორებს მე შენ მაკლიხარ,
კვლავ გაიქცევა ვიღაც აქედან
და იმქვეყნიურ ნეტარებაში გაქრება კვლავ...