მთაზე ვარ უსაქმურადაა,
ყორნებს ვუთვლიდი ბუმბულსა,
გავიხედ-გამოვიხედე მზე
მიჭყიტინებს თვალებში,

ხიდან ფოთლები ცვივა,
შემოდგომა სრულდება,
თან მოჰყვება მკრთალი ნიავი
მაღალი კლდიდან მჩქეფარე მდინარე ჩანჩქერიანი.

ასუფთავდნენ ციდან მოჭიკჭკე ჩიტები,
მათი სუსტი ფრთების იმედით
მიაღწევთ განა გაღმა ნაპირს?
რათა იმედით შემოსხდეთ ტოტზე.

მჯერა,ამ დიად ბუნების კართან
მე თვით სიკვდილსაც გარდავქმნი ლექსად!.