რაღაც უცნაურ ვდგავარ გონებაზე,
ფეხით დავდივარ ამ ეკლიან გზაზე,
თითქოს დაღლილობა დამტყობია ხმაზე,
მარტო სული ვარ მიტოვებულ ტბაზე,

აღარ ვარ ძველი რქიანი ვერძი,
უიმედობას დღითი დღე ვებრძვი,
გავხდი წყალ-წყალა უცხიმო კერძი,
უგემური და ვით ურქო ვერძი!

წახდა ქვეყანა წამხდარა ხალხი,
გაცისფრებულა წითელი ვარდი,
სულ გადაჯიშდა ქალი და კაცი,
წავალ იმ ქვეყნად გაქრება დარდიც,

ალბათ იმ ქვეყნად კარგები მიდიან,
არვინ გაყოლია, ცხოვრება დიდია,
ურთიერთობებიც სულ ყველა ფლიდია,
ესეთი ცხოვრება მაგარი ..!!!