ჯერთ გაუხედნავ სიყმაწვილეს მიაფრენს ქარი..
წამოვყვინჩილდი.. თითქოს სიბრძნეც არ არის შორი..
ო, რამდენჯერაც გზად შემომხვდა ოცნების ქალი,
იმდენჯერ ცუდად ვითამაშე მიჯნურის როლი..

ფიცხი ვარ, ფიცხი, ისე როგორც ტრამალზე ცეცხლი,
დაუდუღარი მაჟარივით ვბუზღუნებ, მოვთქვამ,
შავდება გული მარტოსული და როგორც ვერცხლი,
გრძნობათა ცეცხლში სიყვარულის დავდნები სუნთქვად..

თქვენ ხომ არ იცით, როგორ მიყვარს ცვრიანი მარწყვი,
მწიფე ბროწეულს ვერ გავუგე აქამდე გემო..
ყოველ გზის პირას, რაც კი მოვვლე, დამიხვდა ანწლი,
და უკვე ვწუხვარ ბავშვები რომ არ მოჰყავს წეროს..

ჯერ შემოუთვლელ სიყვარულებს მიაფრენს ქარი
და ტრამალების გრილ სიოში ჩაუშლის დალალს,
სადაც შევაღე, სიყვარულით აღსავსემ, კარი,
ყველგან დამცინეს გრძნობებში და ფიქრებში ალალს..

გადაუმალავთ სიყვარული.. სვამეხ სოვდაგრებს..
მალვა უნდაო.. გაძვირებას უცდიან ალბათ..
სხვა ვერრა ვპოვე.. პამიდორში ხახვი მოვდაღე,
ბევრ გამოუცდელ დიასახლისს ვაჯობე ახლაც..

გვირილის ტევრში მოვარღვევდი შენს სურნელ იებს,
რომ ცის მზვარეში გადაშლილი ვარდი მენახა..
კამელიებო, რას მერჩოდით, რისთვის მემთხვიეთ,
სადღა ვეძებო.. გზას ვაწყდები კითხვით: შენა ხარ?!

გადამეკარგა ლურჯქათიბა ბულბული ჭალის,
ჰოი, არწივო, ფრინველთ მეფევ, შემოგთხოვ შველას,
მომაძებნინე ჩემი სუნთქვა და სიალალე,
გადამეკარგა.. თუ გამიგებ აწ მხოლოდ შენღა..

ეჰ.. დამაკლდება სიჯეილევ, მახვილი თვალი,
მაინც რა ცუდად შეასრულე შენ შენი როლი,
გადამეკარგა.. გამეხიზნა, ლოდინით მთვრალი..
მომიწევს კვლავ ტკბილ ილუზიას დავარქვა ცოლი..