მზე უკვე აღარ ჩანს, საღამო მოდის და
შენ ისევ განიცდი რომ ახლა მარტო ხარ,
არ იცი სხვაგვარად იქნება როდის და
არ იცი ან ახლა და ასე რატოა,
დუნდება ნელ_ნელა ქალაქის ქუჩები
და ნელა მთვარეზეც ნისლები ჩამოწვა _
შენ ახლა გონებას ვერაფერს უშვრები
და ლექსში საკუთარ თავს ეჭვით ამოწმებ,
ხრი დაბლა თვალებს და ცივ კედელს აყოლებ,
გრძნობ მერე რომ თავში ათასი ფიქრია,
ღამდება გარეთ და გწყინს, რადგან საწოლზე
დაღლილი სევდა და სიჩუმე იცდიან,
ოთახიც მოგელის ღამეში სულ მარტო
და ვწუხვარ ძვირფასო, რომ ახლა ასეა,
შენთანაც დარდებმა ნელ_ნელა უმატა,
ჩემთანაც _ ჰაერი დარდებით სავსეა...
დაბნელდა გარემო, სივრცე და გორები
და მთვარეც ღრუბლებთან ახლა სულ ახლოა,
მგონია რომ ისევ ჩემთან ხარ, გონებით,
სხეული კი მხოლოდ გონების სახლია.

Selassie