მე შენს თვალებში მარტოობის დავმარხე სევდა,
მე შენზე ფიქრში ჩემს დემონთან მოვიგე ომი,
შენი სურნელი როგორც ბედი ყველგან თან მდევდა,
შენა ხარ ჩემი ლეკვი სწორი მამაცი ლომის..

იყო აჩრდილი მწუხარების, მძიმე და ჩუმი..
და გაფერმკრთალდა დედამიწა, ჩემო, შენს გვერდით..
შენი ბაგენი მეძახიან მწიფე და მრუმე,
რომ დამაფიცონ ერთგულება სიწმინდის გერბის..

გარბის დღეები.. იჩქარიან ფოთლები ქარში,
არ ვცნობ გარიჟრაჟს თუ უშენოდ ოდეს გათენდა,
შენ რომ ჩამიქრე ჩემო მზეო, ორთავე თვალში..
დაბინდდება და რა გამიყვანს მერე აქედან?!

მე შენთვის დავკრეფ ჯოჯოხეთის ფერდობზეც იებს,
და ფურუსულებს ჩაგინართავ ხუჭუჭა თმაში,
რომ მე უშენოდ, სიხარულო, ღამე მაციებს
და რომ მე მოვკვდი.. რომ ჩამიქრი ძვირფასო მაშინ...

შემეშველება გადაქცეულს ხელები შენი,
და მონატრების ცრემლი ლამაზ სახეზე მოთოვს,
მე უკვდავება დავიფიცე, რომ ვიყო შენი,
და მერე რა თუ შენუ გული არაფერს მომთხოვს..

მუდამ შენს სულში განისვენებს სიწმინდე შენი,
და შენს ღიმილებს სურნელება აჰყვება მარწყვის,
მე ვიცი, თუმცა ვერასოდეს იქნები ჩემი..
ეს სიყვარული ბოროტების გახდება მარცხი..

და სადმე მერე ბაიისფერ მომცრო ღრუბლებზე,
ცამეტი წლისა, ლამაზ თმებზე მოგეფერები...