მინდა შეგღებო ლურჯად,
დაგაჭერინო ქაღალდის გემი.
მინდა მკლავებში გამაქრო
და ჩამითრიო ფსკერისკენ
საშიშად ლამაზი ოკეანისა.

მინდა შეგღებო მწვანედ,
რათა მინდორი გახდე ნანატრი,
ტყის შუაგულს რომ გადაეფინა.
ფერადი ფუნჯი გაგისვა ნაზად
და ყვავილების მდელოდ გაქციო.

მინდა შეგღებო ცის’ფრად,
ზედ დაგახატო ღრუბლები;
დაისის მზეც ამოგაქარგო,
სამყაროს ცეცხლის ფერებში
რომ ღებავს დაძინებისას.

მინდა შეგღებო ყვითლად,
ღამის ცაზე რომ დაგკიდო.
მხრებზე ვარსკვლავებს დაგასვამ,
ყურში ჩუმად რომ ჩაგმღერონ:
“მფარველო ჩვენო, მთვარეო.”

იქნებ შეგღებო შავად?
გადაგმალავდი წყვდიადში.
ალბათ მე ვერ გიმეტებ,
სხვას რომ მზედ დაენათო,
მან კი ძირს ჩრდილად დაგფინოს.

ბოლოს კი შეგღებავ წითლად,
გრძნობების რომ ჰქვია ფერი.
გულის მაგივრად ჩაგისვამ,
მასსავით გაგიფრთხილდები...
სანამ ერთხელაც, სიზმარში
საგულედან არ გამიფრინდები.