როგორც ყოველ დილით ხდება,
დღესაც ექვს საათზე დგება.
ხელ-პირს იბანს, ყავას ისხამს,
ერთს აბოლებს, კოსას იკრავს...
კლაკნილ ხაზებს თვალს აყოლებს,
ფანქარს დებს და ოთახს ტოვებს.
ჟაკეტს იცვამს, კაშნეს იხვევს,
ჩანთას იღებს, კარს იხურავს.
გარეთ გადის, გზას გაჰყურებს,
სევდას ფანტავს, ფიქრს კადრულობს...

გულისცემას აჩქარებულს
ყურს მიუგდებს, დაიმშვიდებს.
მოქალაქეს გაღიმებულს
შეხედავს და თვალს არიდებს.
ცას ახედავს, ჩაიღიმებს:
„დღეს ამინდიც ხელს შემიწყობს.“
ყურსასმენებს ამოიღებს
და თავს ოდნავ გაიგიჟებს:

სახეს უშვერს წვიმის წვეთებს,
წრეებს ურტყამს ყვითელ ხეებს,
ლუკმას უყოფს ობოლ კატებს,
მტრედებს აჭმევს, ხანაც დასდევს...

პარკში შედის, სვლას ანელებს,
ბოლოს ჯდება, თვალებს ხუჭავს...
წიგნს კითხულობს, ხშირად ფურცლავს.
შემდეგ დგება, ხედს შეჰყურებს.

ბიჭი ზის და უძღვნის ლექსებს.
ბიჭი მისვლას კვლავ ვერ ბედავს...
ის კი მას დღესაც ვერ ხედავს,
რადგან გულის კარს იხერგავს...

მზე ჩადის და სევდას ტოვებს,
ოცნებებს კი თან წაიღებს...

თავს აფარებს ის ბნელ ქუჩებს,
დღის ბოლოსკენ მიჰყავს წუთებს.
ეს დღეც გავა, კვალს დატოვებს,
თუმცა ბევრს ვერაფერს შეცვლის-

არაფერი არ მთავრდება,
იგი სახლში არ ბრუნდება.
ყოველ ღამით იგი კვდება
და დილით კვლავ იბადება...