დღეს შენი თავი ისევ მომწყურდა..
მზე მონატრების კურცხალებს ღვრიდა,
სულს მარტოობა ისე მოსძულდა,
როგორც ტალახი ფიფქს ერთი ციდას..

გარდაუვალი, თეთრი სიკვდილი,
ხისფერ მიწაზე ელოდა ფოთლებს,
და უკვდავება სხვისთვის მისჯილი
სხვათა უსულო თვალთ შეაშფოთებთ..

მოთქვამდა ტბაში თეთრი ტირიფი,
მოთეთრო ტოტებს უღონოდ შლიდა,
თუმც მარტოობით სასომიხდილი,
გარდაუვალს ხარკს როდი უხდიდა..

ოდესღაც.. ბევრი ცრუობდა ჩვენგან,
რომ სიყვარულიც ოდესმე კვდება,
თუ ეს ასეა, თეთრი ტირიფი,
უსულო ტბაში რატომ არ ხმება?!

რომ სიყვარული უკვდავებაა,
რომ წყვდიადიდან ჯერ ვერ მოვბრუნდი,
რომ მონატრება მძიმე სნებაა
და ვერ გადმოვცემ ისე მომწყურდი..

მოვვლე ბნელეთის განახევები,
ხევნი, მარადი რომ ადგათ ბინდი,
მოველი, როდის გაგახსენდები,
ღიმილო, მე რომ ასე მომინდი..

და მონატრების დათრთვილულ მთებზე,
იმედის ფიფქი ცვივა და ცვივა,
მე ზღვისფერ მითებს დავხატავ შენზე,
მითებს, რომელშიც აღარ შეგვცივა..

თოვდა და ხელში მეჭირა ვარდი,
ბედს მხოლოდ უკვდავ სიყვარულს ვთხოვდი,
ძველი დრო იყოს წამოვიყვანდი,
ჯარს და საზღვარზე ცოლობას გთხოვდი..

ახლა სულ სხვა დრო დაგვიდგა ჩემო,
დარჩათ სამყარო ფლიდებს და ჩარჩებს,
ამ სამყაროსთვის აღარ ვიბრძოლებ,
თუმც არსად ირგვლივ ქვაც აღარ დარჩეს..

წავიდეთ ორნი ცხრა მთვარეს იქით,
შვიდი ვარსკვლავი ავუშვათ აფრად,
თვით ჰელიოსი იქნება გიდი,
წამოგვეწიონ მოკვდავნი ახლა..

როგორ მომბეზრდა უბრალოდ ყოფნა,
ყოფნა არყოფნის, მარტივი, მშვიდი,
სამყაროს ომის სჭირდება ოყნა,
მრავალჯერადი, მწარე და დიდი..

და მერე იქნებ, ჩვენც გავქრეთ სადმე,
თეთრი ტირიფის ვერცხლისფერ მკლავზე..