იცი შენ ეს ხმაური, დიდებასთან მიგიყვანს .
ჩემო მთვარევ ნალეო ,ეს გზა საით მიმიყვანს ?
მინდა ისე ვიყვირო,გულმა გაცეს ტკივილი.
აღარ მინდა ამდენი,ცრემლ გამშრალი ტირილი.
ავდგე ,საით გავიქცე ,დავემალო ნათელს,
მერე,მთვარევ ვიცოკვოთ, ღმერთს ავუნთებ სანთელს,
ასე დავემსგავსები ,მე მილეულ ღამეს.
როცა ჯერი დადგება, შენც ამინთებ სანთელს.
და შენს ხელში, ძვირფასო ჩავიწვები ნელა ...
იცი,ჩემთან რატომღაც ,სულ ყოველთვის ბნელა.
იცი, ჩემო დიდებავ, დავიკარგე ნელა.
ჩემი გული გამხდარა, ჭიანჭველის ხელა.
დარდმა ასე იცისო ,სულ დაგაპატარავებს,
ბოლოს სულ მთლად გაქრები, ზღვა ჩაძირავს ქარავნებს ...
დარდმა ასე იცისო, დარდმა ისე იცოსო,
მე არ მჯერა, უსაფუძლო გახუნებულ, ფიცისო.
და ვინ იცის ხმაური ,ბოლოს საით მიმიყვანს ?
,,რა საჭიეოა გზა თუ, ტაძართან არ მიგვიყვანს "?!