თქვი, ეს ოხერი! თქვი და დაწყნარდი!
ამოისუნთქე! ამოიხვნეშე!
თქვი, რომ არასდროს არ გყვარებივარ,
რომ ეს ზღაპარი ჩვენზე არ არის!
რომ ის სიტყვები ჩემთვის ნათქვამი,
ჯერაც ყურთან რომ მელამუნება,
წიგნის ფურცლებზე ამოიკითხე,
მერე კი უბრალოდ გამიმეორე.

თქვი, რომ ეცადე, მართლა ეცადე,
მაგრამ გრძნობები უცვლელი დარჩა.
დარჩა ფიქრებიც, მოგონებებიც,
დარჩა გოგონა ლურჯი თვალებით
და ის ზაფხულიც, მისთვის მიძღვნილი...

ვიცი, რომ მიყურებ, როგორც მეგობარს.
ვიცი, სხვაგვარად ვერასდროს იქნება.
მაგრამ ნუ ღელავ, მე არ ვიტირებ.
მე რომც ვიტირო, შენ ვერ გაიგებ.
იცი? გაგიგებ. არ გავბრაზდები.
კი, მეტკინება, მაგრამ გავუძლებ.