ცარიელი ვარ ახლა ისე როგორც არასდროს,
შემომეცალა ყველა სხივი სულის ფსკერიდან.
უნდა დავლიო, გამოვთვრე და მეტად განვავრცო,
როგორ რთულია ეცლებოდე შენს თავს ხელიდან.
როგორ რთულია ენდობოდე ირგვლივ არავის,
თრთოდე... ღელავდე, როცა ირგვლივ ყველა მშვიდია.
შემომეჩვია უგზო-უკვლოდ გზაზე წანწალი
და ბოდიშს ვუხდი სიცივისთვის ყველა ჩემიანს.
ბოდიში მათაც უნებურად ვისაც ვატკინე,
უპასუხობით... უხეშობით...
მძიმე ტვირთი ვარ! ...
შენც მაპატიე ზღვა ღიმილით გზა თუ დაგიგე
და ამავ გზაზე შენ გტოვებ და სხვისკენ მივდივარ.
ცარიელი ვარ ახლა ისე, როგორც არასდროს,
ვერსად ვივსები, სინანული სულზე მაწვება.
გათენებისას კარგად ყოფნას ისევ ვთამაშობ
და ამ თამაშში ვერც კი ვიგებ როდის ღამდება.

ჩუმი 'პოეტესა'