თოთხმეტი...თხუთმეტი...ოცი...თუ თვის ბოლო...
ყოველთვის შენ გელი, შენ ჩემო დღის ბოლო!
ეგ შენი თვალები,სულ მინდა მიყვარდეს!
უშენოდ ნათვამი მიყვარახ,სულს მსძაგდეს!

მე შენი თვალებით ვისწავლე სილაღე.
მე შენი იმედით, ზღვაშიც კი
შევცურე.
მე შენი სამყარო,ეს ჩემათ ვიაზრე
და ყველა უშენოდ დღე გადავიყვარე...

როცა კი თენდება, სილაღე მინდება,
სოცოცხლე მე შენით, მწამს არ მომწყინდება ...
და როცა,ჯერი როს ჩემი დადგება
და როცა, სიყვარულს წავიღებ თავდებად
და როცა, სულს მძიმე ფიქრები ეხსნება ,
გრძნობები, მწამს სულს არ გამოეცლება !

ვიტყვი, რომ შენც მოხვალ,ნუ გაგვიანდება ...
ვიტყვი, რომ უჩემოდ ვერ გაგინათდება ...
ვიჯერებ უსიტყოდ შენს ყველა პირობას
და ასე მოვუცდი შენ აღიარებას ...

რომ ასე გიყვარვარ, როგორც მე მაღელვებ ...
რომ ყველა უჩემოდ, შენ ღამეს ათენებ
და წყვდიადს ეძლევი საჯიჯგნად იტირებ ...
მე შენთან სამოთხის კარებთან ვიყვირებ,

რომ ასე კარგია,შენ ჩემი რომ გქვია!
არ ვიცი ჩემს გრძნობას სიგიჟე თუ ჰქვია ?!
სიცოცხლე მინდა, რომ გავლიო ფერებით ..
შენ სხეულს ვაჩუქო სითბო მოფერებით!..

მინდა რომ ვიფრინოთ, უფრთებოდ, უძიროდ ...
და რომ შენ დაგარქვა,გრძნობების სიმბოლო...
თოთხმეტი...თხუთმეტი...ოცი... თუ თვის ბოლო...
მიყვარხარ უაზროდ, ჩემთვის და უზომოდ ....