ღამეა,
ცრემლის გამშრობი,
კოშმარის მშობი,
ფიქრთ წარმომშობი,
ღამეა,
ზოგისთვის განა რამეა..
სიტყვებს დავმალავ დუმილის ნიჭით,
მე ღამე მიჭირს..
სად არის მთები,
თუნდაც რითმები,
ღიმილით ვინთები..
სად არის მზე და სად არის ზღვები?
სულს შემორტყმია მუქი საზღვრები..
და საუბრები უსახო "მესთან",
მაქვს პაემანი ამ უტყვ ღამესთან,
ხავსმორეული ოთხკუთხა ქვები,
ზარის რეკვები,
სიმწრის ღიმილით ვერ ვიკვებები..
სარკეებს ვმოსავ ქსოვილით მუქით,
კოშმარებს ვებრძვი მზისფერი შუქით..
თუ არც გათენდეს,
არ ვდარდობ ამდენს,
სარკის ჩვენება მუდმივად დამდევს,
და წარსულ ცოდვებს ძაფებად გასდევს.
ჩემს სულს დავეძებ ცოდვების ზვინში,
მხოლოდ ეს ისმის გადაღლილ ტვინში,
ის კი ბევრია - დიდი და მცირე,
ღმერთო,
რა დაგიშავე,რატომ გამწირე?
...ვერ ვიძებნები!
და არ ვნებდები,
და არ ვჩერდები,
და ვნატრობ,
ნეტავ ოდესმე თუ გავთენდები..

[H]