ფიქრებს ლესავენ,ლესავენ ტკივილს,
ტკივილს კეცავენ,ახშობენ ყვირილს,
ყვირილს შიშიანს,ოცნებას მიშლიან,
მიშლიან ფიქრებს,
მუზა რომ მითრევს..
მითრევს წყვდიადი,დაღი დიადი,
და განთიადი..
და განთიადი გადარეული,მზე იყო ეული,
სიმარტოვისგან გადალეული..
არ ჰქონდა ნება,შეეგრძნო გზნება,
გზნება ცხოველი,
ვნება ყოველი..
და მთვარეც იყო,
გრძნობა გაიყო,
ფიქრი დაიყო,ძაფი დაიწყო..
როგორც გოგენი,
მე შენ მოგელი,
სული მბორგველი..
ცალ თვალს შევწირავ,როგორც ოდინი,
ოღონდ გამართლდეს ნატვრა,ლოდინი..
მე ვძერწავ მუზას,
ამოვწევ ღუზას,
ტანჯვას ჩავაქრობ,ტკივილს გავაქრობ,
ღრუბლებს გავათბობ,
ფიქრსაც გავართობ..
დავხატავ მზეს,ღამეს კი წავშლი,
გაჩუქებ დღეს, წყვდიადს კი დავშლი,
და მზესთან ერთად ოცნებებს გავშლი,
ჩარაზულს გავხსნი,
ამ გრძნობას ავხსნი!
მთვარე მზეს ქარგავს,იმედს არ კარგავს,
მზე კი მას ადნობს,
სიცოცხლეს ანდობს..
მთვარე გულს აძლევს,
უგულოც გაძლებს,
მზეზე რომ ფიქრობს,
ტკივილებს იქრობს,
არაფერს ითხოვს..
რომ შეუყვება მისი გრძნობა მზისფერ ქარაფებს,
ისიც იცის მზე რომ მის ბედს თვითონ განაგებს,
ეს სულერთია,
გრძნობა - ღმერთია,
და ეს მთვარეა - მზეზე მლოცველი,
ეს კი გრძნობაა - ყოვლისმომცველი!

[H]

პ.ს. ფოტო ჩემს მიერაა გადაღებული.