ჟამთა სიავით დასეტყვილ მხრებზე მაწვება ჯვარი
და ვეღარ მიცავს დაფლეთილი სევდის აბჯარი,
ეს უთქმელობა მკაწრავს, როგორც ბასრი ხანჯალი,
და ბზარებიდან - შავი, თეთრი, მათი ნაჯვარი..
მუქ ფიქრებს აპობს ბრაზი, ვით ქიმი გემის,
ყურში ჩამესმის გარდაუვალის წკრიალი - ხემის,
ცივი შეხება გაყინული,მსახვრალი ხელის,
აღარ მადარდებს ფიქრთა გამხელის,
და ბედის წიგნში ამოკითხვა ჩემი სახელის..
უნდა გავექცე წყვდიადის მარწუხს,
ვითომ ჩემზე წუხს..
და ხალხის ბრბოში, როგორც ტყეში
და ორნამენტებს, როგორც ხეში -
ვაკეთებ ბილიკს,
მე არ ვცნობ ქილიკს!
და ეს სამყარო ჩემთვის კოლბაა..
და ტკივილებიც -
ზოგი პატარა, ზოგიც - ზორბაა,
და სულსაც ვმიჯნავ შუშის თხელი, მყიფე კედლებით,
და დოგმებს ვლეწავ ლანძღვით, გინებით,
ხანაც ჩხუბით,
ხანაც - ვედრებით!
და მძულს ღიმილი სტრატეგიული,
სტრატეგიული, ორაზროვანი,
თუნდაც მსჯელობა სწორხაზოვანი,
ყალბ წვეროსანთა - "მამაო ჩვენო, მადლი ღვთიური",
შემაგონებლად, თავდაჯერებით -
ჭეშმარიტება -
რბილი ეკლებით -
სატანას ვეკვრებით!
ხორცის დათრობით,
მამათმავლობით, გარყვნილებით -
შენიღბული წმინდა სკვნილებით!
"იხარეთ და იბედნიერეთ თქვენი შვილებით"..
ერთმანეთისთვის განკუთვნილი შხამის ფიალით,
ძალაუფლებით გამხეცებული,ბოროტ ღრიალით,
შხამიანი ენის ტრიალით,
ორომტრიალით,
და სუფრის თავში - მხეცით რქიანით!
სიყვარული - "ცოდვა" მალული,
სიბოროტისგან დაცემული, გადამალული.
...და ცრურწმენებით,
სიბრმავით და ჩვენი კერპებით -
ვითომ ღმერთებით,
ერთმანეთს ვუღიმით,
გადის ჟამი,
სიმართლეს ვამბობთ, ვითომ ვქველდებით,
ცერცვი და კედელი..
ვჩერდებით!
შავი და თეთრი - რომელს ვენდოთ, ამას ვერ ვხვდებით,
და ასე - პირში ბურთით,
სულის ხუთვით,
სიცრუის ლესვით,
და ღვარძლის თესვით,
ურჩი თვალები - ნაცრის მოგლესვით!
თვალახვეული,
სიმართლე ჭორში გადახვეული,
ტკბილად ვიწვებით საკუთარ თავში,
სიმართლეს ვკეტავთ ბილწის საცავში,
გარშემორტყმული სიცრუის კედლებით,
რობოტნი ვხდებით,
და ჩვენს სიბრმავეს ხან ვერ ვხვდებით,
ხანაც "ვერ" ვხვდებით!
და ერთმანეთის უმიზნო ქებით -
"მშვიდად" ვბერდებით!

[H]