ყოველთვის მინდოდა მყოლოდი ახლოს,
ჩემი თითები შენს სულს რომ ვახლო,
მზისფერ ტილოზე შენს თვალებს ვსახავ,
ამით ჩემს სულსაც თუ გარდავსახავ..
მხატვარს სჭირდება რითმები ძველი,
თვალები - სველი,
გრძნობა - დამწველი..
მიყვარს, ტალღები რომ მოჩანს ტბებში,
სურნელი - თმებში,
მიყვარს ფიქრი და მიყვარს გარჯა,
არ მიყვარს განსჯა,
და არც ხელების ფათური სულში,
მახვილი - გულში,
ზეციდან ხმები,
და როგორც საფლავზე ვარდი,
ისე გავხმები..
დაიბადება მკერდში რითმები,
სხვის ბინძურ აზრებს არ ვერითმები,
უსულო ხელებს ფუნჯი ვერ იტანს,
და განთიადის ვარსკვლავს ამიტანს?
მოქუფრულ ზეცას დაამსხვრევს ელვა,
გულსაც გაათბობს გრძნობათა ღელვა,
მომწონს ლოყაზე ხატვა წვეთებით,
გულის გაპობა ისრის კვეთებით..
მინდა მოვასწრო ღიმილის დარგვა,
და თეთრ ტილოზე სიტყვების ქარგვა..
ღრუბლებს შევღებავ რითმების ფუნჯით,
მოღუშულ ზეცას - ბრწყინვალე ლურჯით,
გულიც გათბება ტალღით, ძლიერით,
გრძნობით - ხნიერით,
და ღვთისნიერით.
მოვიკრეფ ძალას, გავაქრობ ტკივილს,
ამისთვის ვითხოვ მხოლოდ შენს ღიმილს,
ყინულს დავადნობ,
დარდს თუ გამანდობ,
არ დაგჭირდება შენ სხვა საფარი,
შენთვის ვიქნები კედელი, ფარი,
შენთვის ვიქნები მოციმციმე თბილი ლამპარი,
არა - ზღაპარი!
...გრძნობის კედელზე ტილო ჰკიდია,
გრძნობა არასდროს გამიყიდია!
რითმების ფუნჯსაც ეხება ხელი,
რომ ამოქარგოს შენი სახელი...
გრძნობას დახატავს მხატვარი სიტყვის,
და შენ თუ იტყვი......
აღგზნებულ გულს ხომ გრძნობები ერთვის,
და ღამე ტყდება შენთვის და..შენთვის!
და შენ ყოფილხარ ის ერთადერთი,
ის ერთადერთი -
გრძნობების ღმერთი!

[H]