ამ დილით მივხვდი, დავიღალე და ვეღარ ვუძლებ,
ნაცრისფერ ცის ქვეშ შეფარებულ გულების ფეთქვას,
მინდოდა მეთქვა როგორ ვითვლი წამებს და წუთებს,
მინდოდა მეთქვა...

არ ააქვს აზრი უსარგებლოდ წარსულის დევნას,
ჩაქრობას ცეცხლის, როცა ისევ უღმერთოდ მცივა,
ვივიწყებ დოგმებს, ტრადიციებს, სიკეთის რწმენას,
და მაინც მტკივა...

ეს გული, როგორც გუშინდელი ღია იარა,
მოწვეთავს სისხლი და შიგანი ძვლებამდე მოსჩანს,
გკარგავ ნელ-ნელა და ვხვდები რომ მიწა კი არა,
სიცოცხლე მორჩა...

სიცოცხლე, როგორც თავისუფალ სხეულთა სუნთქვა,
უსიზმროდ ძილი, და უშიშრად დათესვა ხორბლის,
კისკისი ბავშვთა, სამრეკლოდან ზარების რეკვა,
მე როგორც ცოდვილს...

დამამშვიდებდა ძველისძველი ტაძრები ტყეში,
მწვანე ველებზე გაჭიმული ცისფერი ზვრები,
დავხუჭავ თვალებს, დავიწყებულს დავეძებ სურნელს,
უღვინოდ ვთვრები...