და ისე ჟღერდა სახელი შენი,
ვით სულთამობრძავს აღმოხდა ლოცვა,
გუარყავ როგორც გადაშთენილი,
გულის დარაბებს დავუწყე ქოლვა...

და იმ სივრცეში ფეხს იკიდებდა,
დაუჩოქველი ვნებების წყება,
ფესვებგადგმული შენი ხატება,
ირონიულად მითვლიდა ქებას...

თითქოსდა შენთვის, არადა ჩემთვის,
ფანტაზიების საამქროს განდე,
თუმცაღა გრძნობებს ღვთაებრივს სთესდი -
მანკიერებებს მე გაზიარე...

როცა ზეცისკენ აიღე გეზი,
მიწიდან შეზრდილ ფრთების სიამით -
ოცნების კიდეს შენ გაცდებოდი, რომ არა იმ მზის ფარულ ციაგი...

მე დასაბამი მოგეცი ფიქრით და აღმოცენდი ჩემდა წამებად ,
როცა ეშაფოტს მიაწყდა
ვნება, მსხვერპლად შეგწირე, თვალთ დამიბნელდა.