აღარ მინდა წარვიწყმიდო სული,
დავემსგავსო უარყოფილს უკუნ,
საკუთარ თავს დავუწესე ზღვარი,
ცალი ფეხით გავცდენილვარ ნიშნულს...

ჩვენს თავზეც ხომ ბრდღვიალებდა მზე
და მის სხივებში ვინთქმებოდით ერთად,
შენ - პირბადრი, სურნელებით მთვრალი,
შერეოდი გაშმაგებულ რემას.

ის კი, ვითარც დაშრეტილი ფიალა,
მოლოდინით: მოსვან მისგან - გინდ შხამი,
თვისკენ გვიხმობს რომ არ იყოს ტიალად,
შევავსოთ და დავეწაფოთ სიხარბით.

იქ კი ვხედავ გატოტილა ბილიკი,
მარჯვნივ-მარცხნივ - სულერთია აწი,
ნამსხვრევებით ამოივსო ღრმული,
ორივე გზას დამჩნევია კვალი...