ნუთუ მართლა ისეთია ცხოვრება, ყველა რომ აღწერს?
უშენოდ ყველაფერი აზრს კარგავს, შენი მზერა ჩემს გულში აღწევს...
ნუთუ მართლა მშვენიერია ცხოვრება, ყველა რომ ბოდავს?
შენ რომ არ მყავდე, ვერ ვიცოცხლებდი, ვით ლოდი, ვგორავ...
ნუთუ მართლა არ შეიძლება რომ ვიღაც მოკვდეს?
მე აქ უშენოდ სიცოცხლეს, მიჯობს რომ მოვკვდე...
ნუთუ მართლა შეიძლება მომავლისთვის ბრძოლა?
უშენოდ ჩემთვის უაზრო იქნებოდა ყოველი რბოლა...
უშენოდ მე ვერ გადავლახავდი ამდენ სირთულეს,
ნუღა აყოვნებ, რამდენს ვაკეთებ, მოდი, მიყურე...
დამღალა ყველამ და ყველაფერმა, მალე გოლგოთას მივაღწევ,
შენ რომ არ მყავდე, რომ არ მფარავდე, დავეცემოდი უცებ მიწაზე...
მე ძალა არ მაქვს, დორიან გრეის პორტრეტი დავხატო,
მაგრამ მაქვს ძალა, ყველაფერი შენთან ერთად გადავიტანო...
მე შემიძლია შენთვის ხმალი ქარქაშში ჩავაგო
და შენთვის, ჩემო, სიცოცხლეც კი ტბორში ჩავაგდო...
ადრე ვთქვი, რომ შენი თავად ანგელოზსაც კი შეშურდება,
მაგრამ ვხვდები რომ შენამდე ვერავინ მოსვლას ვერ შეძლებს,
ახლა ვხვდები რომ, უფერულდება ირგვლივ სამყარო,
თუ შენ არ მყავხარ, დაცემის დროს ვერ მოვიხმარ მე ამ ჩემს ხელებს...