როდესაც წავალ
და მზეც რომ ჩავა,
დარჩება წამით ეს სევდა ღამით!
მელანქოლია -
როგორც თოლია,
ამ ჩემს ცხოვრებას რომ აჰყოლია..
არყოფნა, ყოფნა,
სულის გაყოფა..
მწუხრის დანახვა - ღრმად გადანახვა..
საფარი თოვლის -
მომცველი ყოვლის,
გული ყინულის,
გრძნობები - ნულის,
შეკრული შუბლი - ფერია ღრუბლის!
როცა დავტოვებ ნაცრისფერ ქუჩებს,
და ნაფლეთ-ნაფლეთ უზენაესი რომ მომაქუჩებს..
არ ვტოვებ ვალებს,
დავტოვებ თვალებს -
სევდიანს, შავებს.
დავტოვებ ხალხსაც - ბოროტებს, ავებს,
ხალხს - ვითომ კრავებს!
მომენატრება მე მხოლოდ ერთი,
ამის მოწმეა მაღალი ღმერთი,
თვალებს და გულსაც - სითბოთი სავსეს,
გრძნობით მზისფერით მე რომ ამავსეს!
არ მოიწყინო.
როცა გარემო ყინულისფრად დაიფიფქება,
შენი სიტყვები როცა იქცევა შავ-თეთრ ფიქრებად,
მოვალ ფიფქებად,
მოვალ ფიფქებად!