როცა მზე სახეზე მეფერება,
როცა სიგარეტს სახლში ვტოვებ,
როცა ყვავილების ლაპარაკი მესმის,
შევდივარ გუმბათის ქვეშ,
ველაპარაკები ტარაკნებს,
ვასმენინებ ჩემ საყვარელ მუსიკას.

ჩემი მკვდარი მეგობრები მენატრებიან,
ისინი არსად არ არიან.

მიყვარს ათი წუთით გუმბათის ქვეშ ყოფნა,
ბალახის სუნი და მზის სითბო.

ის ჩემგან ყველაზე შორსაა, მაგრამ
მაინც მათბობს.

როცა ის სხვას იპოვის,
ანტარქტიდაზე წავალ
და სიმშვიდეს ვიპოვნი.