ლექსზე ღამით, რომ ვფიქრობ
თვალში ღვარად ცრემლი მაჩნდა,
დიდ ტკივილში მე ვიბრძოდი,
რომელიც რომ შენით გაჩნდა.

წამით მინდა ტკივილები
სიყვარულად რომ ვაქციო,
ამიტომაც ვიღიმები
სითბომ სევდა, რომ დაძლიოს.

მახსენდება შენი სახე
სითბო შენგან მინაღები
პირველი დღე შენ, რომ გნახე,
ვაჰმე გულო! რით არ კვდები?!

შემდეგ ღმერთს ვგმობ,
რად წამართვა შენი თავი,
მაინც მას ვთხოვ დამიბრუნდე,
ჩაგეხუტო მინდა წამით.


ვუფიქრდები,მგონი ვუძლებთ...
ერთად ვუძლებთ მეგობრები,
ერთმანეთს რომ ვეღარ ვხედავთ
მაშინ ერთხელ ისევ ვკვდები.