გარდამეცვალა სულის ტკივილი,
რადგან მკურნალი აღმოჩნდი ჩემი.
სურნელოვანო გულის ყვავილო,
ბაგე დამტკბარა შენი შარბათით.

შენ ერთადერთო ჩემო მეგზურო,
განთიადს გიგავს ლურჯი თვალები,
აბიბინებულ მინდორს მაგონებს,
შენი ფაქიზი თმების ალერსი.

მე შენი სითბოს მონა,მხევალი...
შენი მშვენებით მთვრალი დაგცქერი,
ო, სულის ყვავილო...როგორ გავხევდი,
შენი კოცნით რომ თავბრუს მახვევდი.

შენს სიახლოვეს ისე დავნებდი,
სულის ტკივილებს უმალ მამჩნევდი,
სათუთად,ნაზად მკლავებს მახვევდი,
ჩემს მწუხარებას ფერფლად აქცევდი.