მე როცა წავალ ,
ფრთებს რომ გავშლი,
იქნება წამი...
დაღლილი წამი...
მარტოსული, წყეული წამი ...
მე როცა წავალ ,
შენ დაგრჩება
ტკივილი მკერდთან
და შენთვის ასე მტკივნეული
"რას იტყვის ხალხი?"
მე როცა წასვლას მოვინდომებ,
აღარ გიწამებ.
დავამსხვრევ ყველა მოგონებას,
შენს ფეხებთან დავყრი.
და მერე ჩუმად იჩურჩულე
შეშლილი სახით,
რომ მე აღარ ვარ,
რომ დავსრულდი,
უბრალოდ გავქრი.
ვისი ბრალია?
განა ამას ექნება აზრი?
მიხვდები არ ვარ,
გესმის არ ვარ?
შენ მარტო დარჩი!
ვერ გაგიმეტე,
მე ათასჯერ ვერ გაგიმეტე!
მაგრამ აღარ მსურს
ავიტანო ჩემივე თავი!
და აჰა,
უკვე მოახლოვდა გამოსავალი!
ვიცი არ გესმის...
თავადაც კი მიჭირს გაგება.
რომ სულს სწყურია
ასე ძლიერ თავისუფლება.
სხეულს კი მხოლოდ
ასიოდე მეტრის გაფრენა.. .

ვერა გურული